Historia willi Oksza w Zakopanem wpisana jest bezpośrednio w dzieje stylu zakopiańskiego. Willa jest trzecim a nie jak większość uważa pierwszym dziełem Stanisława Witkiewicza – twórcy stylu zakopiańskiego. Jej projekt powstał w latach 1894-1895 dla Bronisławy i Wincentego Korwin-Kossakowskich, o czym świadczy korespondencja Stanisława Witkiewicza z fundatorami. Budynek wznosili góralscy cieśle pod kierunkiem Wojciecha Roja i Jana Obrochty w latach 1895-1896. Podstawą rozpoczęcia prac były plany przygotowane na podstawie szkiców Witkiewicza.
W roku 1899 willę zakupił Marcin hr. Kęszycki i zmienił jej nazwę na „Oksza”. Willa była prezentem na wesele hrabiego i jego żony Heleny. Na jednym z sosrębów wykonano okolicznościową inskrypcję: R. P. 1899 d. Po śmierci Marcina Kęszyckiego wdowa po nim mieszkała w Okszy prawdopodobnie do wybuchu I wojny światowej. W 1920 roku willę zakupiło Towarzystwo „Odrodzenie”, ustanowione przez Klarę Jelską, które po przebudowie urządziło tu „Dom Zdrowia dla Uczącej się Młodzieży”. W okresie II wojny światowej do Okszy przeniesiono Szkołę Gospodarstwa Domowego, która funkcjonowała tu do 1945 roku pod nazwą Szkoła Gospodarcza. Po II wojnie światowej w budynku mieściło się prewentorium dla dzieci i młodzieży.
W 1965 r. obiekt pozostał przejęty przez krakowskie władze wojewódzkie, które przyswajały go na dom wypoczynkowy. W 2006 roku, z inicjatywy ówczesnego marszałka województwa małopolskiego Janusza Sepioła, obiekt został przejęty przez Muzeum Tatrzańskie z poświęceniem na cele ekspozycyjne.
Wystawa stała w willi Oksza:
ARTYŚCI I SZTUKA W ZAKOPANEM
Wystawa „Artyści i sztuka w Zakopanem” opiera się na kolekcji własnej Muzeum Tatrzańskiego, uzupełnionej kilkoma eksponatami, stanowiącymi wypożyczenia lub depozyty. Obejmuje malarstwo, grafikę, rysunek, rzeźbę i fotografię oraz sztukę użytkową, afisze i plakaty. Można na wystawie zobaczyć prace Leona Wyczółkowskiego, Wojciecha Weissa, Jana Rembowskiego, Rafała Malczewskiego, Stanisława Gałka i Jana Gąsienicy Szostaka; portrety psychologiczne Stanisława Ignacego Witkiewicza; rzeźby – Konstantego Laszczki, Wojciecha Brzegi, Stanisława Sobczaka, Jana Szczepkowskiego oraz uczniów Szkoły Przemysłu Drzewnego; prace Zofii Stryjeńskiej; kilimy i koronki, artystyczne snycerstwo i wiele innych eksponatów.
